فضانوردان معلول یک پرواز گرانش صفر را در ارتفاع ۷.۶۲ کیلومتری از سطح زمین تجربه کردند تا مشخص شود که چگونه لباس‌های فضایی و فضاپیماها را می‌توان برای مصرف معلولین کاربردی‌تر کرد.
این خدمه ۱۴ نفره که دارای مشکلات حرکتی، بینایی و شنوایی هستند، شرایط بی‌وزنی را تجربه کردند و تعدادی آزمایش انجام دادند تا ببینند چه کاری می‌توان برای بهبود تجهیزات و لباس‌های فضایی برای افراد ناتوان انجام داد.
این گروه که از پنج کشور مختلف از جمله استرالیا، برزیل، آلمان، اسپانیا و ایالات متحده دور هم جمع شده بودند، متشکل از دانشمندان، مهندسان و پزشکان بودند.
این سفر پیشگامانه که توسط شرکت استرواکسس(AstroAccess) سازماندهی شد، در روز پنجشنبه با یک هواپیمای «Zero-G» در هیوستون، تگزاس انجام گرفت.
این پرواز تنها چند هفته پس از آن اتفاق افتاد که آژانس فضایی اروپا(ESA) اعلام کرد جان مک فال(John McFall)، دونده سابق پاراالمپیک، در کلاس‌های فضانوردان ۲۰۲۲ آژانس فضایی اروپا شرکت خواهد کرد.
این هواپیما از فرودگاه الینگتون(Ellington) از زمین برخاست و در مجاورت فرودگاه فضایی هیوستون و مرکز فضایی جانسون ناسا که محل آموزش پروازهای فضایی انسان در ایالات متحده است، فرود آمد.
«AA۲» اولین پرواز تحقیقاتی رسمی بود که به ترویج حضور معلولان در فضا اختصاص داشت.
با صعود به ارتفاع هفت کیلومتری، این وسیله نقلیه ۱۸ مانور سهموی را آغاز کرد و به خدمه اجازه داد تا آنچه را که برای بهبود حضور افراد دارای معلولیت به فضا مورد نیاز است، آزمایش کنند.
در طول پروازهای گرانش صفر، خلبان چندین بار به انجام یک مانور مخصوص می‌پردازد تا حالت بی‌وزنی را داخل هواپیما به مدت ۲۲ ثانیه شبیه‌سازی کند.
در تحقیقات علمی، این مانور ۳۱ بار تکرار می‌شود و بسته به نوع آن می‌توان جاذبه ماه یا مریخ را بازسازی کرد.
این مانورها که مانورسهمی‌وار نامیده می‌شوند سه مرحله دارند. مرحله اول بالا کشیدن(pull-up)، مرحله دوم سهمی (parabola) و مرحله سوم بیرون کشیدن(pull-out) نام دارد.
در مرحله اول خلبان دماغه هواپیما را از حالت افقی تا زاویه ۵۰ درجه به سمت بالا هدایت می‌کند.
در این حالت مسافران کششی ۱.۸ برابر گرانش زمین را تجربه می‌کنند که هایپرگرانش hypergravity) نامیده می‌شود. این حالت ۲۰ ثانیه ادامه می‌یابد.
مرحله سهمی با قرار گرفتن هواپیما در مسیر آغاز می‌شود و با حرکت هواپیما به سمت بالا خلبان سرعت موتور را کاهش داده و هواپیما یک مسیر بالستیک را دنبال می‌کند.
بی‌وزنی زمانی آغاز می‌شود که هواپیما وارد یک سهمی می‌شود که طی آن ۲۲ ثانیه سقوط آزاد انجام می‌شود.
در حالت بیرون کشیدن، دماغه هواپیما ۴۲ درجه به سمت پایین متمایل می‌شود و در نهایت خلبان با افزایش سرعت موتور هواپیما را صاف می‌کند و در این حالت مسافران بار دیگر گرانش ۱.۸ برابری زمین را احساس می‌کنند. پس از ۲۰ ثانیه هواپیما به شکل افقی خود باز می‌گردد.
یک گروه از سرنشینان مجموعه‌ای از صفحه‌های گرافیکی لمسی را آزمایش کردند که به دیوارهای کابین اضافه می‌شوند و به اعضای نابینا و نزدیک‌بین اجازه دهد تا در مواقع اضطراری در جای خود باقی بمانند و در صورت خاموش شدن چراغ‌ها وسایل اضطراری را در گرانش صفر پیدا کنند.
کسانی که با «Blind and Mobility Crew» کار می‌کردند توانستند نشان دهند که یک فرد معلول می‌تواند به طور مستقل روی صندلی پرتاب قرار بگیرد و به راحتی کمربندش را ببندد و نشان دهد که افراد معلول می‌توانند با خیال راحت در ماموریت‌های فضایی زیر مداری شرکت کنند.
خدمه ناشنوا و نابینا با شرکت‌های «Sony» و «SonicCloud» برای کمک به بهبود سیستم‌های درک گفتار در داخل هواپیما همکاری کردند. نرم‌افزار شخصی‌سازی شده‌ی «SonicCloud» به کاربر اجازه می‌دهد تا صدا را با توجه به توانایی شنوایی خود با هدفون سونی تنظیم کند.
این پرواز توسط جورج وایتسایدز(George Whitesides)، یکی از بنیانگذاران استرو اکسس و دیلن تیلور(Dylan Taylor) کارآفرین فضایی حمایت شد.
تیلور می‌گوید: استرواکسس ثابت می‌کند که فضا می‌تواند روزی برای همه قابل دسترس باشد.
