کمبود روی در بدن ، پنج نشانه کمبود و اثرات آن
کمبود روی در بدن ، پنج نشانه کمبود و اثرات آن
عنصر “روی” به عنوان یک ماده معدنی ضروری، عملکردهای مختلفی در بدن دارد که تقویت سیستم ایمنی و کمک به تقسیم سلولی از جمله آن‌هاست.
علائم کمبود “روی” در بدن کاملاً عمومی و کلی هستند و به همین دلیل این امکان وجود دارد که فرد به آن‌ها توجه نداشته باشد.
بنا بر گزارش “مدیکال‌دیلی” در صورتیکه با بیشتر یا تمامی علائمی که در ادامه به آن‌ها اشاره می‌شود روبرو هستید، لازم است با پزشک مشورت کنید:
اثر گذاری بر پوست
کندی بهبود جراحت‌ها میتواند به کمبود “روی” مربوط باشد.
نتایج بررسی‌ها نشان می‌دهد که “روی”، نقش مهمی در عملکردهای طبیعی پوست از جمله بهبود بافت‌های آسیب‌دیده بازی کند.
همچنین گروهی از متخصصان به بررسی این موضوع پرداختند که آیا این ماده معدنی در درمان آکنه نیز مؤثر است.
هرچند متخصصان پوست در مورد کارایی این شیوه درمانی اختلاف نظر دارند.
کارشناسان بر این باورند که این تأثیرات از خواص آنتی باکتریال و ضد التهابی آن ناشی می‌شود.
تاثیر در اشتها
از دست دادن اشتها از دیگر نشانه‌های کمبود “روی” است.
پایین بودن سطح این ماده معدنی میتواند به ایجاد حالت تهوع منجر شود.
بروز این حالت میتواند تا حدودی بر حس‌هایی همچون بویایی و چشایی نیز تأثیرگذار باشد.
بنابر این در صورت بروز این موارد باید به طور جد مورد توجه قرار گیرد.
هرچند متخصصان در مورد ارتباط بین کمبود “روی” و بی‌اشتهایی در انسان به نتیجه قطعی دست پیدا نکرده‌اند.
زیرا این علائم تنها در مطالعات بر نمونه‌های حیوانی مشاهده شده است.
اختلال در بینایی
بدن برای انتقال ویتامین A از کبد به شبکیه چشم به ماده معدنی “روی” نیاز دارد. این ماده به تولید ملانین و رنگ‌دانه حفاظت‌کننده از چشم‌ها کمک می‌کند.
مشکلاتی همچون قدرت دید ضعیف و آب مروارید میتواند به کمبود “روی” مرتبط باشد.
کاهش رشد
گروهی از متخصصان علوم پزشکی در بررسی‌های خود بر نقش “روی” در رشد سلولی تاکید کردند. در نتیجه سطح ناکافی از این ماده معدنی به تأخیر در فرایند رشد منجر می‌شود.
اثر سوء بر ذهن و رفتار
کمبود خفیف و شدید ماده معدنی “روی” با مشکلات خلق و خو مرتبط است.
احساس خستگی و زودرنجی از جمله علائمی هستند که می‌توانند از کمبود “روی” ناشی شوند.
همچنین نتایج برخی از بررسی‌ها حاکی از آن است که کمبود این ماده معدنی در کودکان با خطر ابتلاء به اختلال کم توجهی-بیش‌فعالی مرتبط است.
هرچند این ارتباط مورد تأیید قرار نگرفته است.
