پاراالمپیک توکیو : خاطرات ؛ ناگفته ها ؛ موفقیت ها ؛ خواسته ها ؛تعداد مدال ها

خاطرات بانوی طلایی توکیو ؛ از زندگی سخت و استفاده از «فرغون» به جای «ویلچر» تا رکوردزنی در پارالمپیک

 

هاشمیه متقیان بانوی مدال آور طلایی مسابقات پارالمپیک در رشته پرتاب نیزه در توصیف لحظات رکورد زدنش اظهار داشت:

از خوشحالی نمی دانستم چه کنم چون برای این لحظه 5 سال تلاش کردم. اکثر ورزشکاران در مسابقات به خاطر جو مسابقه، حضور داوران و استرس موجود کمتر از رکوردهای تمرینی خود می زنند اما من بهترین رکورد خودم را در پارالمپیک ثبت کردم. رکورد 24 متر و 53 را زدم. با تمام توانم برای پرتاب سوم رفتم و کل توانم را گذاشتم.

متقیان تصریح کرد: بعد از پیروزی در پارالمپیک اولین نفر به خواهرم زنگ زدم چون پدرم گوشی هوشمند نداشت و برای خواهرم گریه کردم. خواهرم می گفت «روی مدال نقره حساب کرده بودیم گل کاشتی» خودم هم باورم نمی شود این همه حرکت را انجام دادم و وقتی پیروز شدم در حال خودم نبودم.

وی درباره خطاهای پرتاب نیزه بیان کرد: نباید لگنمان از نشینمن گاه بلند شود و یا پاهایمان لرزش پیدا کند چون این موارد خطا محسوب می شود. نوک نیزه باید با چمن برخورد کند و اثر آن روی چمن بماند نباید نیزه با کمر به چمن برخورد کند. پرتاب چهارمم 24 متر و 42 بود که آن هم رکورد را رد کرده بود.

برنده مدال طلای پرتاب نیزه در پارالمپیک افزود: یک سال بعد از تولدم تب شدید داشتم مادرم مرا به مرکز بهداشت برد به خاطر اینکه به من واکسن فلج اطفال زدند دو پایم معلول شد.

از سال های اول ابتدایی فهمیدم که دو پایم معلول است. سخت بود ولی خانواده ام نگذاشتند در خانه منزوی شوم. تا چهارم ابتدایی پدرم و برادرانم با فرغون مرا به مدرسه می بردند و نمی توانستند به خاطر شرایط مالی برایم ویلچر بخرند چون در خانواده پر جمعیت بودیم و پدرم کارگر ساده بود.

همه خانواده در موفقیت من تاثیر گذار بودند به خصوص برادرانم و پدر و مادرم چون به ادامه تحصیل و ورزش تشویقم می کردند و می گفتند همیشه متکی به خودت باش.

از اول راهنمایی پذیرفتم که معلول جسمی حرکتی هستم و باید به خودم متکی باشم و کارهایم را خودم انجام دادم. از آن به بعد با دو عصای آهنی که پدرم برایم درست کرد راه می رفتم.

از کلاس پنجم ابتدایی دوستانم که در مدرسه ورزش می کردند مرا بازی نمی دادند و من آن ها را تهدید می کردم «اگر مرا بازی ندهید با عصا می زنمتان» بیشتر به خاطر اینکه نگران سلامتی من بودند و مرا بازی نمی دادند اما من والیبال را بسیار دوست داشتم به دوستانم می گفتم بگذارید فقط سرویس بزنم. وقتی پیش دانشگاهی بودم در اتوبوس با دو ورزشکار اهوازی آشنا شدم و آن ها ورزش معلولان و جانبازان را معرفی کردند.

 وقتی از پارالمپیک برگشتیم استقبال خوبی از من در تهران و اهواز شد. همه مسئولان و همشهریانم حضور داشتند و سنگ تمام گذاشتند. بعد از مسابقه از خوشحالی خوابم نمی برد. مدال طلا را به افشین حیدری مدیرکل ورزش و جوانان استان خوزستان تقدیم کردم چون از من حمایت های زیادی کرد. شان پدر و مادرم بالاتر از این است که مدال طلایم را به آن ها تقدیم کنم.

اگر قرار باشد فیلمی از زندگی ام ساخته شود دوست دارم شهره لرستانی نقشم را بازی کند.

وزنه زدن و تمرین های عادی بدنسازی سالن، تمرین بدنسازی روی سکو برای انعطاف بیشتر بدنمان جزو ضروریات پرتاب نیزه است. عضلات پهلو و کمر هم باید قوی باشد تا بتوانیم با قدرت بیشتری نیزه را پرتاب کنیم. در تمرینات اصلا ناامید نشدم و هیچ وقت از تمرینم کم نگذاشتم روزی چهار ساعت تمرین داشتم، توکل به خدا کردم و مطمئن بودم نتیجه تلاش هایم را می گیرم.

 6بار قبل از مسابقات پارالمپیک تست دادم چون رنک دوم جهان را دارم و حساسیت زیادی روی من بود. چون محدودیت سنی نداریم می توانیم تا زمانی که رکورد می زنیم مدال کسب کنیم. رکوردی که من ارتقا دادم رکورد رقیبم بوده است او زنی 62 ساله است که رنک پنجم جهان را دارد.

متقیان که با برنامه «شب نشینی» گفت و گو می کرد، ادامه داد: در طول این سال ها دو بار به انتخابی مسابقات والیبال نشسته روی آوردم ولی به خاطر فیزیک بدنی پذیرش نشدم و بعد به ورزش انفرادی رفتم که پرتاب نیزه را انتخاب کردم.

همچنین کرم زاده مربی هاشمیه متقیان در پارالمپیک گفت: متقیان زمانی در سن 19 سالگی یا 18 سالگی جزو تیم جوانان تنیس روی میز بود که مربی اش در آن زمان هم من بودم. او را به مسابقات قهرمانی جهانی بردم و آنقدر پر توان و پرانرژی بود که انرژی مثبتش را به بقیه تیم هم منتقل می کرد. در مسابقات پارالمپیک توکیو استرس زیادی داشت چون رقبایی قوی داشت.

از خوشحالی ما کشورهای دیگر مربیان و ورزشکاران طرفداران ما بودند چون این انرژی مثبت را دریافت کرده بودند و دوست داشتند حس خوب هاشمیه در نهایت منجر به کسب طلا شود.

 حس می کنم وقتی داشت نیزه را پرتاب می کرد یک نگاهش به نوک نیزه بوده و یک نگاهش به خدای بالای سر و اعتقادات قلبی اش او را به موفقیت رساند. همیشه به او می گفتم وقتی نیزه می زنی به آسمان نگاه کن و به خدا توکل کن.

 من اولین باری که پا به عرصه ورزش گذاشتم از سال 74 بود که در محیط کار پدرم ورزش ژیمناستیک حرکات زمینی را شروع کردم. بعد به رشته تنیس روی میز روی آوردم و بازیکن این رشته بودم. بعد از اینکه مربیگری این رشته را گرفتم به دو میدانی پرداختم و حالا در حیطه مربیگری دو میدانی هم فعال هستم. در دو رشته فعال بودم در سال 2017 مربی برتر آسیا شدم به همین دلیل از طریق کنفدراسیون به من گفتند باید یک رشته را پیش بگیرم و من پارادومیدانی را انتخاب کردم.

 بعد از بازگشت متقیان به اهواز و استقبال بانوان فعال اهوازی از او متوجه شدیم چقدر بانوی توانمند در استان داریم و چقدر استقبال می کنند. با این قهرمانی ها ورزشکاران بانوی استان انگیزه می گیرند که در مسیر موفقیت با عزم راسخ فعالیت کنند.

 

ناگفته های پاراوزنه بردار طلایی از مصدومیت شدیدش و خاطره جالب با سیامند رحمان

 

روح الله رستمی قهرمان وزنه برداری پارالمپیک توکیو که موفق شد اولین مدال طلای کاروان ایران را در این مسابقات بدست آورد، اظهار داشت: متولد قم هستم و تا 14 سالگی در این شهر زندگی می کردم و بعد به تهران مهاجرت کردم. 5 تا بچه بودیم، سه برادر و دو خواهر که برادرانم هم تکواندوکار بودند.

پدرم نظامی است ولی زیاد اخلاقش به نظامیان نرفته است. تنها فرزند معلول خانواده هستم و طبیعتا به من توجه بیشتری می شد. به عبارتی فرزند محبوب خانواده بودم ولی همه سعی می کردند طبیعی رفتار کنند تا از سوی من ترحم برداشت نشود. به همین دلیل هم هیچ گاه ترحمی از سمت خانواده ام حس نکردم.

وی تصریح کرد: در سال 84 حدود یک سال با بیماری عفونی دست و پنجه نرم کردم و مرا خیلی اذیت کرد و بسیار ضعیف شدم. به همین خاطر وزنم به طور محسوسی کم شد و در بیمارستان بستری شدم. به پدر و مادرم این دوران بسیار سخت گذشت و به فکر فرو رفتند که چطور می توانند مرا قدرتمند کنند تا با بیماری هایم کنار بیایم.

پرس و جو کردند در محله ما باشگاه بدنسازی بود و به من پیشنهاد شد که همراه برادرانم به این باشگاه برویم. همه وسایل باشگاه برای افراد سالم بود و احتمال می دادیم مرا پذیرش نکنند چون مسئولیت داشت اما بر خلاف تصورمان استقبال خوبی از من کردند و مربی ام به من کمک زیادی کرد.

مرد طلایی وزنه برداری پارالمپیک عنوان کرد: در دو دسته وزنی رکورددار بودم و بالاترین مقام ها را آورده ام. در حالت عادی در ورزش آرزویی ندارم اما ورزش اینگونه است که از جایی به بعد مسائلی برایت مهم می شود که تا آن موقع مهم نبوده و آن این است که تلاش کنی آوازه میهنت را سر زبان ها بیاندازی و پرچم کشورت را در همه میادین بالا ببری. این چیزی فراتر از ورزش است و یک موضوع فردی نیست.

رستمی درباره آرزوهایش افزود: بعد از کسب طلای پارالمپیک فعلا فقط آرزویم استراحت و خواب است. برای توکیو روزی دو سه ساعت تمرین داشتم اما چون رشته ام یک ورزش قدرتی است، در تمرینات روزانه روزی چند تن وزنه بالا و پایین می کنیم. نسبت به بقیه افراد خوراک عجیبی نداریم اما اگر نزدیک مسابقات باشیم میزان کالری دریافت شده را باید مدیریت و رعایت کنیم.

وی ادامه داد: فقط ورزش می کنم و تنها درآمدم از ورزش است. جوایز هم به این صورت است که جوایز المپیک توکیو در مقایسه با المپیک لندن کمتر هم هست چون جایزه المپیک لندن برای مدال طلا 200 سکه بود اما الان سکه نمی دهند پول می دهند و مبلغ آن 2 میلیارد تومان که 200 سکه خیلی بیشتر از دو میلیارد است. زمینه حمایت اسپانسرها از ورزش معلولین در کشور ضعف زیادی وجود دارد و حامیان مالی نسبت به معلولان کم لطف هستند.

قهرمان پارالمپیک توکیو اظهار داشت: در این دوره از مسابقات آمار مدال های ایران بسیار خوب بود. برخورد دیگر کشورها با ما توام با احترام و ارزش قائل شدن است چون ورزشکاران نامی در ایران داریم باعث می شود همیشه مورد تقدیر و احترام باشیم.

رستمی درباره تفریح ها و اوقات فراغتش عنوان کرد: تفریحم علاوه بر ورزش کردن، کتاب رمان خواندن و فیلم دیدن است. از کتاب ها رمان های اجتماعی و مذهبی و از فیلم ها آثار مجیدی و حاتمی کیا را دوست دارم.

وی در پاسخ به این سوال که اگر بخواهد غیر از ورزش به فعالیت در زمینه دیگری بپردازد چه مسیری را دنبال می کند گفت: فیلم ورزشی خیلی کم داریم و به این حوزه اصلا پرداخته نشده است. اگر بخواهم فیلمساز شوم فیلم ورزشی می سازم و اینکه یک ورزشکار از چه مرحله تا چه مرحله ای باید طی کند تا به بهترین درجات برسد را به تصویر می کشم.

مدال آور وزنه برداری ایران تصریح کرد: اعتقادات مذهبی به من دلگرمی می دهد. هر کس در هر شرایط سختی که هست باورهایش به کمکش می آید و من هم از این قائده مستثنی نبودم.

رستمی که میهمان برنامه تلویزیونی «شب نشینی» بود، ماجرای مصدومیتش یک ماه مانده به پارالمپیک را تعریف کرد و افزود: یک ماه مانده به پارالمپیک در جریان تمرین آسیب دیدگی شدید دست برایم پیش آمد و شرایط خیلی سختی بود چون همه منتظر رکورد زدن و طلا برای من بودند و این آسیب روحی هم به من زد؛ خیلی بهم ریخته بودم و همین توکل و توسل مرا نگه داشت تا به خودم مسلط باشم.

من و دو نفر دیگر در این رشته را از ابتدا طلایی و روی مدال طلای ما حساب کرده بودند و این فکر کردن درباره آینده و نتیجه این مصدومیت برای من بار روانی شدیدی داشت. بعد از بررسی های پزشکی به من گفتند عضله دستم پاره شده است و هیچ کاری نمی توان کرد. به شدت ناامید شده بودم و در پست ها و استوری هایم در فضای مجازی فقط از مردم می خواستم دعایم کنند تا شرمنده‌شان نشوم.

وی درباره سیامند رحمان وزنه بردار معلول ایرانی که چندی پیش فوت کرد ادامه داد: سیامند رحمان را به اعتماد به نفسش می شناسم؛ او هیچ وقت دوست نداشت به نشدن فکر کند و هرکاری را شروع می کرد دوست داشت تمامش کند. در یکی از اردوها واقعا آماده نبود و یک وزنه را بد زد من داشتم از او فیلم می گرفتم وقتی به او نشان دادم گفت: «این فیلم را پاک کن» چون دوست نداشت کسی او را با ضعف ببیند. در یک کلام رحمان اراده بلندی داشت.

مدال آور ایرانی در پارالمپیک توکیو اظهار داشت: ورود به عرصه ورزش نگاهم را به زندگی عوض کرد. در مواجهه با بسیاری از مشکلات قبل از ورزش طور دیگری برخورد می کردم و بعد از ورود به ورزش دیدگاهم مثبت تر شد و بهتر با مشکلات مواجه می شوم.

رستمی افزود: همیشه اعتقاد داشته ام در فضایی که داریم زندگی می کنیم و موفقیت هایی که به آن ها دست پیدا می کنیم را مرهون خون شهدایی هستیم که در هر دوره با جان خودشان این انقلاب را حفظ کردند بعد از آن، موفقیتم را مدیون خانواده و پدر و مادرم هستم که از جان و دل برایم مایه گذاشتند و هیچ وقت کم نگذاشتند و نگفتند خسته شدیم. 13 سال در عرصه ورزش کمک حال و همراهم بودند. روزهای سختی را گذراندیم و همیشه خانواده یار و یاورم بودند.

 

پیشرفت چشمگیر پارادوومیدانی کاران در توکیو/ازدرخشش یک بانو تا نابینایی که دبل کرد

 

بازی‌های پارالمپیک 2020 توکیو در حالی به پایان رسید که کاروان کشورمان با 12 طلا، 11 نقره و یک برنز در جایگاه سیزدهم ایستاد و در این بین دوومیدانی کاران بیشترین مدال را کسب کردند.

برنامه ریزی مسئولان کمیته ملی المپیک اعزام کاروان کیفی برای این رقابت‌ها بود و برهمین اساس 15 دوومیدانی کار راهی توکیو شدند که حاصل آن 12 مدال طلا و نقره و چند عنوان چهارم تا ششم بود. این تعداد مدال نشان می‌دهد که برنامه ریزی‌ها در این رشته به خوبی انجام شده و هر ورزشکاری که اعزام شد شانس مدال بود.

دوومیدانی جانبازان و معلولان طی سالیان گذشته از عملکرد خوبی برخورد دار بوده و در پارالمپیک و پاراآسیایی حرف اول مدال‌های کاروان کشورمان را می‌زند و نیمی از آنها را کسب می‌کند. کمیته ملی پارالمپیک پیش از اعزام شانس‌های ورزشکاران برای کسب مدال و نوع آن را برای دوومیدانی مشخص کرده بود که در مجموع 7، 8 مدال پیش بینی می‌شد که یکی دو مورد آن طلا بود، اما این تعداد در پایان مسابقات به 5 طلا رسید.

3 نقره و سه برنز هم پیش بینی شده بود که در مجموع به 7 نقره رسید. در این بین مهدی اولاد دوومیدانی کار نابینای کشورمان درخشش بسیار خوبی داشت و توانست یک طلا و یک نقره را کسب کند.

*بهود کیفی مدال‌ها نسبت به ریو

پارا دوومیدانی ایران در 2016 ریو تنها صاحب یک مدال طلا شده بود که در این دوره به 5 طلا رسید و در نقره نیز از 6 به 7 رسیدیم. نکته جالب توجه اینکه در توکیو دوومیدانی کاران کشورمان مدال برنزی را کسب نکردند که از این حیث نیز نسبت به ریو پیشرفت داشتند.

عملکرد دوومیدانی کاران در توکیو:

سعید افرزو: طلا

امیر خسروانی: طلا

حامد امیری: طلا

هاشمیه متقیان: طلا

مهدی اولاد: طلا

امان الله پاپی: نقره

صادق بیت سیاح: نقره

علی پیروج : نقره

مهدی اولاد: نقره

علیرضا مختاری: نقره

سجاد محمدیان: نقره

سیامک صالح فرج زاده: نقره

علی اصغر جوانمردی: چهارم

سامان پاکباز: پنجم

نورمحمد آرخی: ششم

وحید علی نجیمی:نیمه نهایی